***

ks. A. Fedorowicz
Rozmowy o wierze

część  3

Kiedy się zastanowimy, jaka jest różnica między człowiekiem wierzącym a niewierzącym, i chcemy wniknąć w ich psychikę, to trzeba by powiedzieć, że każdy z nich patrzy na tę samą rzeczywistość innym okiem i w innym świetle. Mogą to być ludzie nawet najbliżsi sobie i najbardziej się kochający, dwaj bracia czy dwie siostry, względnie nawet ten sam człowiek, który tę samą rzeczywistość przedtem widział inaczej, a teraz inaczej. Człowiek wierzący tracąc wiarę nagle staje na piasku, a cała tamta rzeczywistość zapada się gdzieś. (…)

Nieraz zachodzi także zjawisko przeciwne. Człowiek spokojnie spoczywający na piasku razem z innymi, cieszący się promieniami materialnego światła, z przerażeniem lub radością zaczyna rozumieć, że pod cienką warstwą dostępnej dla doświadczenia rzeczywistości kryje się wszechmoc Stwórcy. Istnienie tych dwóch sposobów spojrzenia na świat jest faktem historycznym, muszą się z nim liczyć zarówno materialiści, jak i wierzący.

Oczywiście, że to, co w tym artykule napisałem, jest ogromnym uproszczeniem bardzo złożonego zagadnienia tych dwóch sposobów spojrzenia na świat, ich wzajemnego stosunku. Chodziło mi jednak o to, by pokazać, że zagadnienie takie istnieje..

Są dwa spojrzenia na świat, ale są też ludzie, którzy tak czy inaczej na rzeczywistość patrzą. Między materialistycznym a chrześcijańskim poglądem nie może dojść do porozumienia ani kompromisu, bo istotę materializmu stanowi zaprzeczenie Boga, a fundamentem chrześcijaństwa jest afirmacja Boga.

Zachodzi teraz pytanie o charakterze moralnym – jak powinny się układać stosunki między ludźmi, którzy w odmiennym świetle ujmują świat. Nie wiem, jak odpowiedziałby na to pytanie marksista w świetle swojej materialistycznej etyki. […] Jest rzeczą zupełnie pewną, że pierwsze i największe przykazanie miłości rozciąga się na wszystkich ludzi, a więc także na tych, którzy myślą inaczej. Ma zatem chrześcijanin rzeczywisty i ścisły obowiązek czynnej miłości w stosunku do nich. Winien zatem życzliwość, przychylność i pomoc we wszelkich potrzebach. Chrześcijanin nie ma prawa uważać się za lepszego od tych, o których sądzi, że są w błędzie, i ich potępiać lub pomawiać o złą wolę. Sędzią ludzkich sumień jest sam Bóg. Tylko On zna wszystkie drogi ludzkiej myśli, zna stopień winy i odpowiedzialności. Na szczęście u Boga „miłosierdzie przewyższa sąd“. Niestety wielu chrześcijan ma inną postawę i niechęć w stosunku do błędu przenoszą na osobę człowieka. W miejsce szacunku i miłości dla bliźniego rodzi się lekceważenie, pogarda, sąd. Nie zdają sobie sprawy z tego, że przez taką postawę może bardziej się oddalają od Chrystusa niż ci, których sądzą. Jeżeli chrześcijanin w obronie chrześcijaństwa schodzi z płaszczyzny nauki Chrystusa, to czyni jak ten, który podcina korzeń drzewa, na którym sam siedzi.

Wachlarz ludzi nie uznających istnienia Boga podobnie jak i wierzących jest bardzo szeroki. W swoich rozważaniach brałem pod uwagę przede wszystkim marksistę i chrześcijanina jako dwa najbardziej charakterystyczne typy odmiennego spojrzenia na świat.

cdn.